شهریارا غم آوارگی و دربدری... شورها در دلم انگیخته چون نو سفران

میدونستم حسم خیلی قویه

میدونستم ی حس معمولی و ساده نیست

میدونستم از اون حس ها نیست که دست خودت باشه

زرد قناری

روزی که رفتیم شاهین شهر دفتر خانم وکیل

هفت اردیبهشت بود

تو مرا جانی و جهانی...

میگن بعد هر سختی آسونی هست

میگن اگه خدا سختی رو میده

آسونی هم کنارش میده

میگن اگه سختی نباشه آسونی به چشم نمیاد

ولی هیچ وقت نگفته بودن

تو روزهای سخت

سختی ها به چشمت نمیاد

نگفته بودن روزهای سخت میاد و میره و تو حسشون نمی کنی

دفتر این زندگی بسته شد

به خیر و خوشی تمام شد

 

ی دنیا حرف دارم....ی دنیا

1- زندگی این روزها خیلی بی رحم شده

کافیه بفهمه چی میخوای همون رو دو دستی می گیره

بعد ی جوری زل میزنه تو چشمات تا خیالش راحت بشه بغضت شکسته..

 

2-قاضی پرونده بسیار مهربون و خوش برخورد بود

فقط نمیدونم چرا موقع نوشتن متن من پر از بغض بودم

چرا تو چشمام اشک جمع شد؟

با هر خطی که قاضی میگفت و منشی تایپ می کرد

بغض قورت دادم

فقط ی جمله تو سرم می چرخید

این حق من نبود....

 

3- فردا باز باید برم شهر اطراف

برای انجام کارهای محضر

یعنی میشه فردا روز آخر باشه؟

 

4- تا اینجا رو سه شنبه نوشته بودم

قرار محضر برای فردا صبح هماهنگ شد

 

5- این روزها حداقل یک بار پشت گوشی 

جمله ی مرسی که هستی رو تکرار می کنم

 

6- کلی حرف دارم از چرخش روزگار

از کارهایی که این دو سه سال برای زندگیم کردم

از سکوتم

از درد و عذابی که بود

از خود گذشتگی هام

انگار همه رو ی جا برام روزگار ذخیره کرده باشه

حالا ی جعبه پر گرفته جلوی روم و میگه

بیا بگیر آنچه ذخیره کردی برای امروزت

و چقدر حس خوبی داره

دونه دونه برگشتن تمام خوبی ها

تمام لطف ها

تمام از خود گذشتگی ها

 

7- باید کسی باشه که هر وقت میخوای باشه!

 

8- مرسی که هستی

 

 

ممنونم

مرسی از کامنت های خوبتون

نتونستم جواب تک تک کامنت ها رو بدم

این چند روز برای من روزهای خیلی خاصی بودن

امیدوارم همه چیز به خوبی تا آخر هفته پیش بره

روی ماه همتون رو می بوسم

فارغ از هر غم

 

روی تخت دراز شدم و سعی میکنم حواس خودم رو پرت کنم

گذشته ای که فراموش شد...

 

روزها چقدر تند میگذرن

از وقتی اومدیم خونه جدید روزگار خیلی تند سپری شده

دلم میخواد روزها یکم کندتر جلو برن

آخر هفته ای که گذشت

گفته بودم جمعه مهمان دارم

دایی و مادر بزرگم قرار بود بیان

دایی روزه نبود ... مادربزرگ نمی تونه روزه بگیره

هر چی گفتیم برای شام بیاین .. گفتن باشه ی وقت دیگه

عصر بود که رسیدن

دایی از هر خوراکی که تو بازار بود برام خریده بود

ترشی و لواشک..

آجیل و گردو...

هندونه و طالبی و توت فرنگی و موز...

کلی میوه خشک

دستش درد نکنه خیلی زحمت افتاده بود

یکم بودن و حرف زدیم و نزدیک های اذان رفتن

حدود نه بود که با مامان رفتیم پیاده روی

بیرون زیاد شلوغ نبود و مغازه ها خلوت بودن

ی مانتو فروشی هست نزدیکمون چند وقته میخوام ی سر برم

دیروز دیدم خلوته

رفتم داخل

ی مانتو صورتی پر رنگ و خوشگل دیدم

دنبال مانتو کوتاه بودم

این مدت تمام مانتو هام بلند بودن

چند وقت پیش نمیدونم گفتم یا نه

ی پارچه بنفش خوشگل خریدم و دادم خیاط برام مانتو بدوزه

خدا خدا میکنم خوب بشه

قرار بود مانتو را پنجشنبه آماده کنه ... هنوز که زنگ نزده

مانتو صورتی رو خریدم

ی شلوار لی تیره هم برداشتم

فروشنده هم خیلی خوب برخورد کرد و حتی میگفت

اگه دوست نداشتی پس می گیرم!!

اومدم خونه شلوار رو پوشیدم

از کمر برام گشاده ولی از بقیه قسمت ها اندازه است

حالا تو فکر این هستم که برای این خوشگل خانم!! روسری چه رنگی بخرم؟

---

 

تو پست قبل گفته بودم که کلی سعی تلاش کردم که احساسم رو کنترل کنم

و خداروشکر موفق بودم

هیچ تماسی نگرفتم... تا پنجشنبه شب که وکیل تلگرام پیام داد و حالم رو پرسید

پیامش کلی انرژی مثبت به من داد و لبخند اومد روی لبم

جواب دادم و تشکر کردم

و البته من پیامش رو دیر دیده بودم

فردا صبحش جواب پیامم رو داد و یکم حال و احوال کرد

 

حسم میگه بعد ماجرای طلاق که به امید خدا تو این هفته انجام میشه

وکیل حتما به شوخی یا جدی به من میگه شیرینی طلاق باید بدم

مثلا بگه بیرون دعوتش کنم

البته این مدت اصلا کلمه ای در مورد اینکه کاری برای من انجام داده نگفته

و هر بار که من تشکر کردم گفته من کاری نکردم و فقط مشاوره دادم...

 

قرار بود برای وکیل به عنوان تشکر هدیه بخرم! گفته بودم قبلا

فعلا این گزینه کنسله....

 

---

چند وقت بود میخواستم از ی متخصص داخلی نوبت بگیرم

موفق نمی شدم

تا امروز صبح که بالاخره تونستم برای خودم و مامان نوبت بگیرم

فردا ساعت سه ظهر باید برم دکتر

---

امروز کار خاصی بیرون ندارم

منتظرم خیاط زنگ بزنه برم مانتوم رو بگیرم

 

احساسی که سرکوب شد

به سختی جلوی خودم رو می گرفتم که زنگ نزنم

(از پنجشنبه هفته پیش دیگه تماس نگرفتم)

تا دلتون بخواد هم اتفاق های مختلف می افتاد

یعنی دلیل داشتم برای زنگ زدن و مشورت گرفتن

نمیدونم چرا این طوریه کار این روزگار... یا اصلا چرا من اینطوری میکنم با خودم؟

 

مگه قرار نبود به خودم و احساسم بها بدم؟

پس چرا دارم هی سرکوبش میکنم؟

 

چند روز حسابی با خودم درگیر بودم ... جمعه هفته پیش روز خیلی سختی رو گذروندم

به شدت حساس شدم و کوچکترین موضوع احساسی منو از پا در میاره!

 

نمیدونم چطور مقاومت کردم در مقابل اون همه حجم خواستن و بودن

 

اما دو روزه که حالم بهتره... کمتر غصه میخورم و خودخوری....

 

هفته ی آینده هفته مهمی هست....

 

هیچ حرفی این مدت از احساسم نزدم

آنقدر باهوش هست که بتونه بفهمه چه حسی دارم

ولی همین مقاومت کردن... خیلی خیلی اذیتم کرد